Κωνσταντίνος Μπουμπουλής

Γεννήθηκα τον Απρίλη του 1961 στη Σαγιάδα, το πιο όμορφο χωριό της Θεσπρωτίας. Ποιας Θεσπρωτίας; Της Ελλάδας ήθελα να πω και… βάλε. Σαγιάδα! Το πιο καλό
χωριό! Το «χωργιό» μου!
Εκεί μεγάλωσα. Έπαιξα στη «Σκολή», έπαιξα στην πλατεία του Δημοτικού και του Κοινοτικού Γραφείου, έπαιξα στο Καστρί, στην Παλιά Σαγιάδα, στο Στραπούντο, στο Σκάλωμα και στο Στροβίλι, έπαιξα στη «ντάπια», έπαιξα στον κήπο μου και στις αυλές των φίλων μου. Μιλάμε για πολύ παιγνίδι με φίλους. Φίλους πολλούς, φίλους καλούς. Τους φίλους μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι φτωχό, πολύ πλούσια. Με Αγάπη. Με τον Μπαμπά, τη Μαμά, τις τρεις μου αδερφές και τις δυο θείες. Τις «θείτσες» μου. Τέλειωσα το Δημοτικό στο χωριό και το Γυμνάσιο στο Φιλιάτι. Οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων στη Σαγιάδα είναι αυτές που ζωντανεύουν στις ιστορίες μου. Η γλώσσα και οι ιδιωματισμοί της τότε Σαγιάδας είναι η γλώσσα που θυμόμουν καθώς έγραφα το βιβλίο “Ιστορίες που λέγονται ψιθυριστά”. «Κι όσα δε τα θυμιόμουνα καλά, τα στάφνισα με το μελό μου», όπως έλεγε κι η Θείτσα Γκέλλω. Το Μαθηματικό το τέλειωσα στην Αθήνα. Εργάστηκα ως Μαθηματικός χρόνια πολλά σε φροντιστήρια και σε Δημόσια σχολεία, τα οποία νιώθω ότι υπηρέτησα πιστά τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια. Ξεχωριστή είναι η αγάπη μου για το Γυμνάσιο και Λύκειο Καλαβρύτων, όπου πρωτοδιορίστηκα, και για το 6 ο Λύκειο Ζωγράφου, στο οποίο υπηρετώ τα τελευταία δεκατρία χρόνια.
Στην Αθήνα γνώρισα τη μονάκριβη γυναίκα μου, τη Μιρέλλα, απέκτησα τον μονάκριβο γιο μου, τον Σπύρο-Οδυσσέα, και έκαμα κι άλλους φίλους, πολλούς και καλούς.
Τα τελευταία όμως δεν είναι μνήμες. Ίσως σε καμιά τριανταριά χρόνια γίνουν κι αυτά πηγή έμπνευσης και τα εξιστορήσω (το λέω έτσι… να τ’ ακούσει ο Θεός και να μ’
αφήσει να το κάμω!).
Την αγάπη μου για το διάβασμα και το γράψιμο τη χρωστάω στον Μιχάλη Πασιάκο. Στον Μιχάλη της Σαγιάδας. Στον Μιχάλη μας, που ζει πια μόνο στην καρδιά και τη σκέψη
μας, αφιερώνω το βιβλίο “Ιστορίες που λέγονται ψιθυριστά”.